یافته ‏های پژوهش در قلمرو فلسفه موسیقی حاکی از آنند که آدورنو ضمن پرداختن به مسائلی از جمله ساختار موسیقایی، تمایز موسیقی عامه‏پسند با موسیقی فاخر، ارتباط موسیقی و جامعه، موسیقی و زبان، کل و جزء در موسیقی، موسیقی را نه پدیده‏ای سرگرم کننده بلکه پدیده‏ای با ویژگی زبانی، شناختی، ایدئولوژیک و آگاهی‏بخش می‏داند که قادر است انسان را در رهایی از سلطه فرهنگ و صنعت یاری کند. با توجه به این نگاه آدورنو به موسیقی، اهداف پرورش عقل عملی و ایجاد شناخت و آگاهی، پرورش قضاوت و پرورش نیروی نقد اجتماعی و فرهنگی(تفکر انتقادی)، پیشگیری از سرخوردگی انسان به‏وسیله سلطه فرهنگ و صنعت، پرورش حس زیبایی‏شناختی دانش‏آموزان(تربیت زیبایی‏شناختی) و به تبع آن اصول عقلانیت و اندیشه‏ورزی، عملکرد انتقادی اجتماعی موسیقی، رهایی‏بخشی و فهم موسیقی استنباط شده‏اند.. سرانجام جنبه‏های استفاده از دیدگاه موسیقیایی آدورنو در تعلیم‏ و تربیت ایران ذکر می‏شوند.